Soms is het nodig om even stil te blijven staan, om even een stap terug te doen zelfs. Op dat punt bevind ik mij nu.
De afgelopen maanden zijn erg druk geweest. Ik kreeg veel verantwoordelijkheden op werk, en werkte dan ook hard, intens en veel. Ik koos er meermaals voor om de hyperfocus toe te laten, in plaats van op tijd in te grijpen, ook al weet ik wat het me kost. Zo lang ik maar door bleef draven leek het wel goed te gaan, zodra ik even rust nam stortte ik in. Mijn “oplossing”: geen rust nemen, maar doorgaan.
Mijn psychiater merkte op dat ik wel in de tiende versnelling leek te staan. Ik praat veel en snel en kan niet stilzitten. Doorgaan is effectief, want dan voel ik de vermoeidheid niet. Doorgaan is effectief, tot doorgaan instorten betekent. Terugkijkende in het contact met mijn hulpverleners bleek ik al tijden dezelfde argumentatie te geven “ja ja ik werk inderdaad te hard en ga inderdaad over mijn grenzen, maar nu moet het even en straks wordt het rustiger”. Maar ‘straks’ werd steeds uitgesteld.
Wachten op ‘straks’, op het moment dat het vanzelf rustiger wordt en ik het me dus kan ‘veroorloven’ om rust te nemen, werkt niet. Er blijft namelijk meer werk komen. De ene deadline is gehaald, maar de volgende doemt alweer op. Het ene project wordt afgerond, maar het volgende start alweer. En dus moest ik ingrijpen, want een ander doet het niet voor me. Ik ben degene die mijn grenzen aan moet geven, en niet moet wachten tot een ander ingrijpt óf mijn lichaam ermee stopt, door middel van een burnout.
Dus heb ik besloten de komende maand 3 dagen per week te werken. Terwijl ik er zo trots op was dat ik weer opgebouwd had tot een werkweek van 30 uur. Het voelt dan ook voornamelijk als falen om aan te geven dat het nu teveel is. Als “ik kan het toch niet aan”. Als toegeven dat ik zwak en minder ben. Terwijl het eigenlijk juist heel sterk is om aan te geven wat je grenzen zijn. Om in te zien, zonodig met wat hulp van je psychiater of andere hulpverlener, dat je over deze grenzen heen bent gegaan. Om in te grijpen, en voor al het andere eerst aan jezelf te denken.
Deze o zo sterke beslissing voelt dus nog heel dubbel, als falen, maar ook als sterk zijn en mezelf belangrijk genoeg vinden om goed voor mezelf te zorgen.
Hebben jullie wel eens de beslissing moeten nemen om een stap terug te zetten?